Wat de ohle Hahn up’n Ramßler Karktoorn 1889 noch nich sehn het.
Knapp teihn Johr sitt ik hier up’n Dack un kiek up’t Dörp hendal,
kiek wiet ok in de Feldmark rin, mien Platz is ideal.
Ick krieg so bannig vääl to sehn vun dat, wat hier sick deit;
dat kummt, weil ick mi dreihen kann, jüst as de Wind mi weiht.
Wat gistern un vundaag passiert, dat süht woll jedereen,
doch wat vör hunnert Johren weer, dat weet vun uns keeneen.
De ole Hahn vun’n Klockentoorn hett nägentig Johr dor säten,
he hett je bannig vääl beläävt un hett dat nich vergäten.
Doch as he domals up de Spitz weer rupbröcht un montiert,
do hett he vääles noch nich sehn, nich kennt, wat hüüt passiert.
He seeg keen Trecker up’n Feld, swoor rackern Peer un Buurn,
un Knecht un Magd un Daglöhnerlüüd, de Schufteree künn em duurn.
ln de Kark geev’t keen elektrisch Licht, Talglichter meuken dat hell,
un wenn de Klocken lüden schülln, weer de Karkendeener to Stell.
Ok de Orgel spääl noch ahn‘ Strom, Luft kreeg se dörch dat Püüster-Pedden.
Keen Heizung meuk de Kark hier warm, in de Küll hebbt de Menschen seten.
De ool‘ Hahn wüß noch nix vun de Autobahn, keen Motorrad feuhr hier dörch’n Oort,
man beweeg sick höchstens mit de Kutsch un sonst up Schosters Rappen foort.
De seeg ok noch keen Isenbahn, hier geev’t keenen Schienenstrang,
dor susen noch keen Güterzüüg an de Seeven-Wischen henlang.
Dor stünn keen School up’n Ulenbarg, an’n Domplatz künn man se find’n;
een Ruum as Klaß, een Schoolmester bloß, aber 110 Kinner seten dor binnen.
Dat geev ok keen „Gewerbegebiet“, aber Handwarkers in’n Dörp genoog.
Se versorgen de Dörpslüüd mit den nödigen Kram, vun de Neihnadel bet to’n Ploog.
Keen Denkmal hier in Ramßel stünn, dat Woort „Weltkrieg“ geev’t noch nich,
ok Panzer un Flugzeuge weern unbekannt und dat Bombensmieten, so fürchterlich.
Verdräbene un Flüchtlinge läben hier nich, dat Dörp weer öög to öbersehn,
bi 600 Menschen wahnen hier woll un jeden kenn jedereen.
In’n Domherrenfeld un ok up’n Horn keen Menschen wahnen dään…
un de Straat, de nu na Ohlendörp geiht, de dää in’n Sandbarg end’n.
De Straaten harrn keen‘ Teerbelag, up’n Plaster ruckel dat düchtig,
doch de meisten Weeg‘, de dat hier geev, weern Sandweeg, un dat richtig.
De Hahn op’n Toorn wüß ok noch nix af vun „Maßnahmen zur Flurbereinigung“,
doch harr he de Buurn woll al höört, wenn se snacken vun een Verkoppelung.
De meisten Hüüs sehgen ähnlich sick mit Köök un Dääl un Stubenend’n
un Menschen un Veeh, de wahnen tohoop ünner Strohdack achter Fachwarkwänd’n.
Keen Bungalow in Ramßel stünn, keen Badezimmer weer boot,
een Sauna gor weer unbekannt, dat Water haal man ut’n Sood.
Kat Geld weer knapp, man harr nich vääl, Lohn geev dat eenmal in’n Johr,
man kenn noch keen Volksbank un Kreissporkass un keen Telefoon, dat is kloor.
De Vereene, as wi vundaag se kennt, de hett de ool Hahn do nich sehn,
keen MTV un keen DRK un ok keen Schützenvereen.
Doch weer dor een Männergesangvereen, un ok’n Radfohrvereen hett dat gäben;
un de Gilde, se weer dorto dor, to ünnerstütten in Dood un Läben.
Een Deel aber bleev in all de Johrn bestännig allemal: hier würr ümmer verkünnigt
Gottes Woort un fiert dat Abendmahl.
Wat hett de ole Hahn up’n Toorn do allens noch nich sehn…!
Wat allens is in hunnert Johr intwüschen hier geschehn…!
Ick weet nich, ob ick tuschen wull un trüüch in jene Tieden…
„nostalgisch“ un „romantisch schön“? Dat mag man woll noch lieden.
Doch hart un swor dat Läben weer, un jung müß mancher starben.
Un keeneen müch de Meuh un Plaag vun freuher ok mit arben.
So will ick Turmhahn vun vundag mi tofräden in mien Upgav schicken
un wachsam un so, as de Wind mi dreiht, mien Dörp un de Lüüd bekieken.
Un jeder, de na mi kiekt hoch, de mag dat woll bedenken:
de Tied geiht hen, du Mensch geihst ok, Gott deit de Tieden lenken.
Mal büst du trurig, mal freist du di, wat wullt du för di mehr?
Besinn di, Mensch, doch lääv getroost, un giff Gott alleen de Ehr!
Dieses wunderschöne Gedicht schrieb Otto Schneider zur 1.150 Jahrfeier 1995 der Ortschaft Ramelsloh.