300 Joahr eegene Karkengemeen in Ramßel
Gedicht to de Jubiläumsfier 1984 – von Otto Schneider (Ortsbürgermeister)
In Ramßel, dor an’n Seevestrand,
– dat is woll allen hier bekannt –
dor is för öber dusend Joahren
en Klostergründung vörnommen worden.
So hört man vertellen ut oole Berichten:
Erzbischof Ansgar müß ut Hamborg flüchten,
dor kregen de Normannen de Öberhand,
un hier kreeg Ansgar en groot Stück Land.
He hätt ein gooden Platz utsöcht,
denn he har noch Reliquien mitbröcht
vun Sixtus und Sinnitius.
Deswegen keem he to den Entschluß,
en Kloster hier in’n Wool to gründen,
üm vorest Sicherheit to finden.
Dat wär vör’n 1140 Johren all,
wildess lööp väl Water de Seev hendal.
Vun de oolen Tiden is väl vergäten,
doch Joahrhunderte hebbt denn de Mönche hier säten.
Erst na de Reformation sünd se von hier weggahn,
dat Kloster bleev as evangelisch Stift bestahn.
De Domherrn bilden ’ne eegene Klostergemeen
un bleeben in de Kark mit ehr Lüüd alleen.
De Dörpslüüd aber müssen alltohopen
to Foot na de Pattenser Kark hinlopen.
Erst 1648 – na so langer Tied,
dor kreeg Pastor Volkmann dat endlich so wiet,
dat de Lüüd ut dat Dörp un de Stiftsgemeen
bilden en sülbständige Karkengemeen.
Dat is nu all heer dreehunnert Joahr,
en lange Tied, dat is woll woahr,
doch deshalb fiert mit all de Gäst
de Karkengemeen vundag ehr Fest.
Ut Ramßel und ok ut Ohlendörp,
wat nu’n goot Vierteljoahhunnert to de Karkengemeen hört,
sünd ok de Ortsräte un Vereene kommen,
hebbt mit Dank de Inladung annommen
denn so oolt as düsse Karkengemeen
is hier in uns Dörper keen Vereen.
Se wüllt dat Jubiläum all mitfiern
un to den Geburtsdag ok gern gratuliern.
För Ortsrat und Ortschaft Ramßel heff ik de Ehr
den Glückwunsch to bringen mit düsse Wöör,
to erinnern an dat, wat vör Joahrhunnerten weer,
un an all de Generationen vun domals her.
We warrt ok erinnert dörch dat, wat noch bläben:
de Klosterkark, de oole Klockenturm dor näben,
de Domplatz un dat Donherrenfeld,
de Stratennamen vun Ansgar, Volkmann , Kelp
de Höhnerzucht, de all de Mönche bedräben,
öber Joahrhunnerte is se erholen bläben.
An de Ramßler Höhner, de mit de blauen Been,
erinnert sick in Ramßel noch jedereen.
Dat kann man sogar in’n Brockhus naläsen,
dat mit „de Blaubeenten“ sind keen Lögen wäsen.
Dat Ramßler Wappen wiest up beides hen:
up Bischof Ansgar und de Höhner, de hier tücht worden sünd.
Noch manches geev dat uptutellen
un ut de Vergangenheit to erhellen.
ob ut karklicher Sicht oder kommunal,
dat is in Ramßel öftmals egal,
üm de selben Menschen sick dat dreiht,
wat de Pastor und de Börgermeister deiht,
und schall dat gelingen, bruukt se allerwegen
neben goode Helpslüüd vör allen Gottes Segen.
Den wünsch ick vundaag un wiederhen
för de Menschen, de hier versammelt sünd,
för Ohlendörper und Ramßler, groot und lütt,
dat Gott gnädig up jüm rünnersüht,
dat jeder sien Utkommen hett in sienen Stand,
dat Freeden blifft in unsen Land –
un dat free verkünnigt ward Gottes Woort
vuundag un ümmer un an jeden Oort.
Otto Schneider 1984